Мы прыехалі ў горад і сталі
Іншымі быццам людзьмі.
І народзім такіх, як самі,-
Без роду, без веры –
Чужымі дзяцьмі.
А мы гліна. Мы попел. Мы смецце.
Мы гной. Мы паўмёртвы прах -
Без яблыневых суквеццяў.
Без чапляў на паплавах.
Без хатаў сваіх сасновых.
Без бочак дубовых.
Льнянога радна.
Без могілак тых палыновых,
Дзе спачывае радня...
Еш дранікі ў цёплай хаце
І не ведай ніякай бяды.
Толькі помні, суродзіч-браце,
Адкуль ты. Ідзеш куды.
Што не вырадак ты. Не злодзей.
Не прадажны сабачы сын,
Калі ў сэрцы тваім узыходзяць
Не расянкі. А ў росах язмін.
Калі сэрца тваё – як неба.
І душа – васільковая рунь.
Значыць, будзе хлеб. І да хлеба
Сакральнасць нябесных рун.
Дзе б ні жыў ты: у горадзе, вёсцы-
Тут наша доля. Айчына. І рай.
Пакланіся, як маці, бярозцы.
І пра попел не забывай.
2009