Табе ізноў, каханая, не спіцца?
Усё гуляюць думкі ў чахарду?
Ты мне дазволь – і я бяду-начніцу
з чароўных веек чарамі звяду.
З тваіх вачэй з амаль кацінай ласкай
зганю бяссонне ў кут, нібы клубок,
і прамурлычу зманлівую казку –
што без цябе і я заснуць не мог.
Пасля сваймі абдымкамі сагрэю
і туманом дрымотным абаўю.
І папрашу падмогі у Марфея:
“Закалышы любімую маю!”
Няхай твой сон ахоўвае да ранку
маё цяпло і хвалі калыханкі…
15.10.2013