...І тады закрычаў. І роспачны крык
праз храмы канфесій, праз выбухі й кулі
вырваўся ў космас і ў вечнасці знік.
Зямляне яго не пачулі.
І тады зразумеў: падабрала бяда.
А ў бяды ўсё ж спагады паболей -
як жыццё і ратуе, і топіць вада...
Не крычыце зямлянам ніколі.
Моцны верш, вельмі люблю
Моцны верш, вельмі люблю такія вешы, ёсць над чым задумацца.