Таемны вобраз тваёй прыгажосці
З каханнем глядзіць на мяне заўжды.
Жанчына, цябе нарадзіў хтосьці,
Жанчына, адна для мяне ў сэрцы ты.
Я зараз пакутнік і плачу я шчыра,
Я плачу, дзе моцным павінен я быць.
Жанчына, згадзіся, мяне ты згубіла.
Згубіла, бо так немагчыма больш жыць.
Усмешка! А вусны – пунсовые ружы.
І вочы – блакіт, валасы, быццам лён.
У позірку бачу агонь, побач сцюжу.
Пакутнік! Каханне маё як праклён.
Жанчына – спакуса мая і надзея,
Ты – зорка, ты – промень, ты –шлях да жыцця.
Жанчына з табой я не ведаю дзе я ?
Жанчына, ты –маці! А я? Я –дзіця!