Там толькi хочацца, хочацца жыць,
дзе родныя, сумныя далi,
дзе поле узорнай раўнiнай ляжыць,
калышацца жытняю хваляй.
Дзе Нёман дастойны шырока плыве,
дзе пушчы шумяць аб мiнулым,
а ў замках, курганах лягенда жыве
i песьня дзядоў не заснула.
Дзе нашы дзяўчаты - юргiнi ў саду,
расьцьвiўшыя кветкi у маi,
i зь песьнямi лён залацiсты прадуць,
узорамi бель патыкаюць.
Дзе цягнуцца вежы сьвятыняў ў гару,
крыжамi ўпiраюцца ў неба,
а моцныя рукi папары аруць,
каб нiвы пакрылiся хлебам.