Крок… Яшчэ крок…
Гарачыя вочы…
Цемра… Цьмяная ноч…
Лес… Цішыня…
Месяц вабіць застылыя дрэвы.
Іх цені змяшаліся пад чорным покрывам галля.
…Нашэптваюць жахі… Блішчаць чыесьці вочы.
Зоры – маўклівыя сведкі…
Крок… Яшчэ крок…
Хруст галля пад нагамі парушыў ідылію.
Разарваў маўклівасць і цемру.
Бліск чыіхсьці вачэй змяніўся з таямніча-жудаснага
на незразумела-заклапочаны.
Хтосьці крочыў і не ведаў,
Што вакол ноч, цішыня, цені й сполах.
Лес разгубіўся ў неспадзеўцы.
Крок… Яшчэ крок…
І згінула цемра.
2004/2002