Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алесь Бычкоўскі

Яшчэ не ацэнена

…кап…кап…КАП…КАП!..КАП!!.КАП!!!…
                                 Зямля цяжкага металу…
                                                       Выпаленая пустыня…
Зялёнымі плямамі ў вачах аддаецца глухі пошчак радыёактыўнага сэрца. Халодна-ледзяная планета адбівае бліск зорак.
                                 …ртутнае сонца…
                                 …возера металёвага кіпеня…
У вышыню імкнецца расці вялікая металёвая ружа. Крыштальная агонія святла хвалямі струмяніцца па пялёстках і пранікае ў самую сярэдзіну, дзе лютуе шалёнае полымя. Я моўчкі назіраю. Цырконій, радыяцыя… Цяжкія чорныя хмары павіслі над галавою. Душу працінае астральны холад.
                                  …Металічны свет…   (…кап…)
                                                 …Змрок у вачах…
                                  …Металічны позірк…   (…кап…)
Ліпкая кроў марудна капала з вострага ляза. Прама пад карані пачварнай ружы, якая патрабавала, - яшчэ! Кроў падала на люстраную паверхню. Кроплі разбіваліся на мільёны аскепкаў.
                Усё вакол – метал…
                                  …Металічная цемра…
                                                   …Небяспечны зорны спакой…
                                  …Металічная цішыня…
      Пад нябёсамі лунаюць мары…
                                       Жалезны сон…
                                              Вечны…

2004/1995



Сярэдняя: 3.6 (7 галасоў)

Істэрыя… Змрок…
                   Пекла… Полымя…
                         Атрутная бездань геены.

       Напалм… Прадонне…
                         Вечны палёт у нікуды!

       Не-е-е!!!

       Боль душы. Бляск голак джаліць вочы.
                                                         З іх капае атрута.

                                       Хто вызваліць з бездані?
                                  Хто разарве ледзяныя ланцугі?

                   Жах…

          Лютуе полымя…

Доза марфіна і ядзерны аргазм. Нарэшце настае каматознае трымценне.

   Салодкае і прыкрае.

       Хаос… хаос…
                         …шэпт хаосу…
                                           …энтрапія…
                                                …усё…

Праклятае імгненне скончылася.

                                           …Нірвана…
                                           …Цішыня…

                           Пакуль усё не пачнецца з пачатку.

2004/1995



Сярэдняя: 3.5 (4 галасоў)

Край неба абваліцца ўніз,
і крышталёвымі камлыгамі пасыпецца на зямлю.

Скалынуцца нетры апраметнай,
і заскрыгоча зубамі бездань.

Завыюць ваўкі,
і заплачуць ваўкалакі.

Вечная зіма, дым і холад забяруць жыццё.
Сусвет патоне ў завірусе вечнасці.

І зоры пачнуць шаптаць малітвы аб днях мінулых,
назаўжды загінуўшых у акіяне часу.

І ніхто не адчуе іх ласкі.

2004/2002



Сярэдняя: 3.3 (6 галасоў)

Яно бачна на паверхні гранітных помнікаў.
Яно бачна ў сухім вецці паміж спаленых дрэў.
Яно бачна на дне акіянаў і высока ў небе.

Груганы ляцяць зграямі з левага боку і нясуць нядобрыя звесткі.

             І там яно бачна.

Яно ў позірку, зрэнках, постаці.
Яно ў кроках, марах і побыце,
             пад цягучай хмаравай плынню.

Нават у жалезабятонным бункеры няма паратунку.
             А раптам абваліцца столь?

Яно бачна ўсюды бязмежна…
                      Ваша жыццё
                                 і
                        ваша смерць.

                                           Сцеражыцеся!

2004/2002