Ці ў апошні раз я бачу гэта поле?
хто я такі? Ці проста чалавек?
не выбіраем у жыці сабе мы ролі,
эх, маркотна цягнецца наш век.
І ніякіх сонцаў нам не хопіць,
каб асвяціць чалавеку міру шыр.
толькі сваім дабро ён робіць,
дэрэмны толькі ў мышалоўцы сыр.
І не бачыўшы краю роднай прыгажосці
усё лятуць бязумныя гады...
каб спыніць іх нам не хопіць злосці,
куды спяшаюць яны?Куды?
І ў цемры шчасце маркотна мы шукаем,
нагамі топчачы яго,
ў начы сумленне нашае блукае.
узгадай лепей тое,што было.
Вецер ганяе сумнае галлё,
сонца нас амаль ужо не грэе,
восень захапіла ўсю шыр
у далечыні агенчык шчасця твайго тлее.