З ёю выйшаў сустрэцца я,
З такой —
хоць рукамі бяры —
I, як рыбіна, затрапечацца
Яна ў хвалях
світальнай зары...
Заклінаю рыбачае шчасце
штоночы,
Зацягваю брадзяні —
Зноў і зноў...
Выварочваю —
Няма цішыні...
Дзе ж яна,
у якіх яна тонях?..
Зялёныя вочы глядзяць:
Адны — немата з глухатою,
У самай карме сядзяць...
I тут!.. Прыслухаўся я:
Песні далёкай ніць...
Злавіў!
Звініць цішыня!
Звініць!..