У бездані знікаюць караблі,
Якім ніколі не знайсці спакою,
А я святло ад месяца праліў
Над хвалямі халоднага прыбоя.
Хай ім ніколі не знайсці спакой
У цмянае вадзе салёнай бухты,
Я так хачу ў выправу за табой
Паплысці нават ў самы шторм мыгутны.
Я так хачу дабрацца да табе
У самую шалёную залеву,
Калі пануюць хвалі на вадзе
І мой фрыгат гайдае ў пене белай.
Пустэльная зямля яшчэ відна,
І мёртвай бухты караблі зіяюць,
Аскепкі карабля бяру на памяць,
І тат жа адпускаю іх да дна-
Таемнае нікому нельга правіць.
(Сакі,Крым)