Лес гаротны маўкліва стаіць. Ад дажджу засмуглелася даль. Ліст збуцвелы ў нагах шаргаціць. І паветра - зусім не крышталь.
Мокнуць дрэвы, карункавасць крон Упрыгожыла шэрань нябёс... Глуха, ціха, было як здавён, І дажджынкі, як пацеркі слёз.