У мінулым жыцці – я камарыкам,
Пэўна, лётаў, пад хвоямі з пальмамі жыў,
Вецер дунуў, і вось жа – кошмарыкі!
Закавыкай ў кавалак смалы дагадзіў.
Міма рохкалі дыпладокі,
Сонца грэла, парылі моры.
У кроплі сонца, смалістага соку,
Астывалі Трыясу зоры.
Ну, навошта ж, скажыце, "магільні"
Людзі носяць - бурштынавы - тут?
Людзі-людзі, як жа ж змаглі вы!
Мы жывыя – загінулі ад пакут!