У рэчкі мудрасці вучуся
і не страшуся глыбіні.
Я адчуваю, што вярнуся
у надыходзячыя дні.
Паўстануць вобразы над плынню...
Мне іх ужо не абмінуць...
Вось вечар у тумане стыне,
і берагі ракі плывуць.
У рэчкі лёгкасці вучуся,
бязмежжа вечнасці цаню,
і быць сабою не баюся,
няўдзячнасць лёсу абміну.
Вучуся жыць жыццём празрыстым
і разумею, што знайду
свой шлях зямны, каб словам чыстым
душы памерыць глыбіню.