Ужо з-пад навальніцы цурачыць вясёлка
Схаваная у футру млечнае смугі
І па далінах горных заспявалі звонка
Духмяныя, як бэз, жывыя ручаі
Я крочу між гаёў павольна і натхнёна
Бо прашаптала мне зязюля пра любоў
Зямелькі ды палёў тваіх да болю ў скронях
Радзіма-матухна, я да цябе вярнуся зноў
У ясным сне, такім узнёслым, хмельным, смелым
Як выбух бліскавіцы ля лясной ракі
Ці позірк вочак немаўляці светла-шэрых
На маці, што ў журбе схілілася над ім
Але цяпер я засынаю ад дурману
Паветра горнага і тарфяной вады
Ў дрыготкім атачэнні мілых трольскіх паннаў
Замкнёных у замшэлыя ад веку валуны
Выдатны верш!
Выдатны верш!
добра!
добра!