У высокай траве за дзядзінцам
Ад паўдня не чуваць цвыркуна.
Грае вецер на вольнай катрынцы,
Выклікаючы з хмар перуна.
Непрыкметны і хісткі званочак
Адцураўся сваіх памыслот,
Паварочвае сінія вочы
На грымлівае хмары прылёт.
Бы адвеку ён хмары не знае
I не чуў,
як пярун пазаве
З-за далёкага небакраю
Сілы-ўдачы сваёй галаве.
Грымне гром —
перуновая ўцеха —
Свет грымотамі апаўе...
А як сціхне
і вернецца рэха, —
Свет пачуе: званочак пяе.