Маўклівым днём у аксамітны час,
закрыўшы вочы, восень грае гамы.
Я слухаю, як манатонна ў рамы
нядбайны дожджык такае ў адказ.
На нотным стане тонкіх правадоў
запісваю птушыныя акорды.
Гучыць у выкананні ветра coda
жывому лісцю восеньскіх садоў.
Прысадамі задумлівых рабін
спяшаюцца імкліва на спатканні
мінулага і будучага здані
па лабірынтах залатых руін.
Іду за імі між высокіх дрэў
у абрысе няўлоўнага імгнення,
а восень дорыць радасць летуцення
пад ветраны, дажджысты пераспеў.