Уздымам сэрц нашых шуміць Белавежа,
як дні нашых сёлаў, так Нёман плыве...
Уроду палеткаў ткуць поясам межы,
адвечныя сосны гудуць ў бараве.
Там нашыя песні, там наша багацце,
там жытняе мора, магілы дзядоў
і родныя хаты, і людзі, як брацці,
і казкі, і слава мінулых часоў.
Крывіч там стагоддзі загон свой старожа,
а звычаі, мова жывуць з году ў год...
Там Край, быццам казка старая, прыгожы,
удалы і верны Краіне народ.
Нічога, што позна у свет мы выходзім,
нічога, што ўчора пакінулі плуг,—
нам крыўду стагоддзяў ліхіх нагародзіць
гарачым уздымам акрылены дух.
Калі для нас волі жаданай світанне
цудоўнаю блісне над краем зарой,—
ад Угры па Буг мы спаткаць яго ўстанем
ўсёй дружнай, вялікай, Крывіцкай Сям’ёй.