Вабіць аколіца летняй пяшчотай,
Сена паслаўся мурожны сувой.
Што варажыць на рамонках употай?
Веру – кахаеш!
На сэрцы спакой.
Сціплыя кветкі –
Ахвяры гадання –
Колькі я вас загубіў у жыцці,
Каб да адзінага ў свеце кахання
Блытанай сцежкаю ўрэшце дайсці!
Думкі лагодна-шчымлівыя млеюць.
Поўнямі кветкі прыгожа цвітуць.
Хай варажэйкі мае ацалеюць –
Для закаханых яшчэ пажывуць.
Неспадзявана рамонкі зрываю –
Зноў пра каханне дазнацца карціць!
Вось запытаю
І праўду пазнаю,
Толькі пялёстачкі трэба злічыць…
Цяжка пазбавіцца той завядзёнкі,
Як насланнё!..
Ды ўваччу ўсё дрыжыць –
Дрэнна драбнюткія бачу рамонкі,
Мо, на сланечніках час варажыць?..
2001
Цудоўны верш!!!
Цудоўны верш!!!