Па калючай скошанай ніве,
Па лону аксамітнай начы,
Мой шлях горка-шчаслівы
Праз кіламетры, вёрсты і дні.
Блукае мая сцежка па карце
Беларускай роднай зямлі.
Тут мяжа, “крэсы”, на варце
Стаіць не чужы – мой вартавы.
Я ўсё разумею зараз,
Я магу патлумачыць жыццё
Акрамя выпадковасці лёсу,
Што кідае мяне ў забыццё.
Кожны вечар с табой разважаем,
Густ і смак шукаем да пары,
Побач нікога не маем:
“Крэсы”…мяжа… ты мой вартавы…