І хоць дасць мне доля ў дамавіне месца, —
Устане цень з зямлі мой, на крыж
абапрэцца
I ў той бок глядзеці будзе век нязводна,
Дзе ляжаць загоны Беларусі роднай.
Янка КУПАЛА
Над дахамі гмахаў адна Вечарніца
Блішчэла ў смузе вечаровай, калі
Самому сабе я падаўся чужынцам,
Самотным чужынцам на роднай зямлі.
I скрушна шапталі мне дрэвы: «Юнача,
Ты дробная трэска ад той грамады,
Што пнулася нечага тут перайначыць,
I марна сышла, і растала, як дым...»
Я слухаў, зайздросячы гмахам халодным,
Жадаючы толькі адно — скамянець,
I раптам убачыў я цень, што нязводна,
Ахутаны смуткам, глядзіць на мяне.
I ў цьмяным абліччы пазнаў я: Купала!
У поглядзе ясным, празрыстым да дна...
Наўкол Вечарніцы з сінечы адталай
Выходзілі зоркі — плылі давідна.