Князь фанабэрыста трызніў пра веліч краіны,
З мечам поўсвету прайшоў ён у пошуках славы,
А паміж войнамі дух гартаваў у дружыны,
Монстра ляснога спусціўшы на іх, для забавы.
Кроў пацякла быццам з сэрца майго пры ўспамінах…
Вояў, хто выжыў, не бралі ні стрэлы, ні дзіды.
Князь усталёўваў свой сцяг на варожых руінах,
Чашу да вуснаў падносячы з шаляў Феміды.