Вось гэта музыка сама
Сабе гучыць. Ёй справы мала,
Што дзесьці водгуку няма,
Што недзе музыкі не стала.
Як бы не ведае мяжы,
Як бы сама сябе люляе
I ўжо на нейкім рубяжы
Сябе самую адмаўляе.
I ўжо не музыка чутна,
Калі нясвойскаю ахвотай
Грыміць раскатам перуна,
Трапеча гулам самалёта,
Калі ў правалах гукаў тых,
У страшнай роспачы канання
Трымценне струнаў залатых —
Як лёс або наканаванне!
Выдатна!
Выдатна!