Восень.
На двары лістапад
Восень неяк раптоўна прыйшла.
Апусцеў ты мой сад.
І вяргіня ўжо адцвіла.
Стук дажджу па вакне,
Не дае мне пра гэта забыцца.
І ў жыццё маё восень прыйшла,
Так не хочыцца з гэтым мірыцца.
Не палохай мяне сваёй цемрай начэй,
Наганяючы болі і смутак,
Я б хацела з табой пазмагацца яшчэ
І забыцца пра тое, што ты тут.
Хай прысніцца мне бэз
Цёмнай восенскай ноччу.
Так не хочацца восені мне.
Змроку, цемры і смутку не хочыцца
44