Неміласэрна абпаліла лісце.
Мне летніх слоў на ім не прачытаць.
Звіняць гаёў медзяныя маністы,
Аскепкамі ляцяць скрозь дзень імглісты
Ў махрыстую, ігольчастую шаць.
На лугавінах іржавее некась*.
Астыла сонца на празрыстым шкле,
І – успамінам пра сустрэчы летась –
Твой голас у маўклівую адлегласць
Заледзянелым золатам плыве.
* некась (дыялект.) — пакінутая зімаваць няскошаная трава.