Колы – гэта гук растання
Я пакінуў родны край
Больш мяне зусім не стане
На Радзіме. Грай жа, грай!
Ты, музыка, мне пра долю
Што не будзе кіраваць
Мной на беразе ў мора
Дзе я буду паміраць
У старым шыкоўным замку
Побач мрамар косць слана
Пью шампанскае наранку
Жру ікру, і вось Хана
Да мяне паўзе гадзюкай
У сэрцы грукае баксёр
Чую музыку я Дзюка
Эленгтона, і Басё
З кніжнай паліцы японскім
Вокам жмурыцца хітрун:
“Свет ты не пабачыш боскі
Жыць табе ў царстве трун-
А ў час бітвы пекла з небам
Станеш куляй і ядром
Той праклён табе ганебны,
Што пакінуў родны дом”.
Прэч, японская мярзота!
Паміраць не стану я
Усе смарагды з пазалотам
Дам за добрага каня
І вярнуся ў край блакітны
Што пакінуў я ў свой час
“Гэх, дарма яго пакінуў!” –
Крыкну і памру якраз.