Як белым кужалем зіма засцеле вуліцы,
Расцягне срэбныя па дрэвах ланцужкі,
Рассыпле пацеркі-сняжкі
На прыдрамаўшыя лужкі,
Да неба стылая зямля прытуліцца,
Збяру я крыўды ўсе свае,успаміны скрушныя,
У поле чыстае мяцеліцам, вятрам,
Ды на карункі маразам
Іх, не шкадуючы, аддам.
Вышэй аблокаў узаўюцца стужкамі
І пойдуць пылам снегавым.
Счакаўшы першых ручаін
Бядою што было, узыдзе травамі,
Праб'ецца скрозь пяшчотнымі пралескамі яскравымі,
Спляце ў вянок праменняў сінь.
Заззяе кожны ўспамін,
Да жыцця верне радаснымі справамі!
Цудоўна
Цудоўна