Я еду зноў у мілую мне вёску
Там хата ёсць – ніхто ў ёй не жыве…
Да ганку йду, мінаючы бярозку
Замок ізноў увесь заіржавеў
Бярусь за клямку кволаю рукою
Яна ў адказ ільдзінкаю звініць -
Што стала хата наша сіратаю
У тым няма, няма каго вініць
Стрымаць слязу ізноў не дам я рады
Зноў момант праўды ў сэрцы настае
Крыху сагнуўшысь, я заходжу ў хату
Як дзед калісь заходзіў у яе
Хаджу адзін па хаце без трывогі -
У гэты год ніхто не рваў прабой
і ногі праз высокія парогі
Пераступаюць бы самы сабой
Мне ўсё вядома тут да кожнай дошкі
Сучка ў дзвярох, шчылінкі ў сцяне,
і трэбa йсці – але яшчэ хоць трошкі
Пабыць у хаце хочацца так мне
Не бойся, не аддам цябе нікому
Ты – памяць продкаў, мост паміж вякоў
і на мяне з падзякаю іконы
Глядзяць са сцен ў абдымках рушнікоў…
Пара ісці. Яшчэ раз азірнуся
Хоць і няма нікога у вакне...
А прыйдзе час – навек сюды вярнуся
Каб ўжо нікуды больш не ехаць мне