Бароніць Бог надзею крохкую... Ён не дае ёй ушчэнт заглухнуць...І дзверы зачынілі хоць усе... замок вісіць свіраны...Мы ў акне...задзёртыя фіранкі... і толькі дзе-нідзе варушацца ад подыху паветра, што ідзе з грудзей... Хвалюемся, чакаем мы падзей, калі на вуліцу пара ...ўжо можна будзе... Агідна, страшна, непрыемна... Такога страху не прыемлю я..У мяне фіранкі ... і няма... але таксама я ...ў хаце...ў роспачы, наяўнаўсці слабой ужо надзеі... што дачакаюсь слушных тых падзей
Мяне увесь час хвалюе
Мяне увесь час хвалюе пытанне, на якое я дагэтуль не магу знайсці адказ. І я адказ ведаю, але таксама не магу яго агучыць. Не дазваляюць 10 запаведзяў божых...