Я знаю, ты мяне перажывеш,
пра мой сыход не чуючы ні слова,
і некалі, магчыма, гэты верш
у Нэце адшукаеш выпадкова.
Паглядам прабяжышся па радках,
па памяці да ўласнага прысуду:
забіць мяне – пачварна, спадцішка –
з усмешкай, з цалаваннем здрадцы Юды!
Але… Хоць, пакідаючы зямлю,
у вечнасць адыходжу я ў адчаі,
праз слёзы за цябе Хрыста малю.
Нянавісці мой плач не азначае.
Дальбог, я не кляну цябе – люблю
і ўсё табе, мой карнік, прабачаю.
13.10.13