Як быў маленькі чалавек,
Хадзіў ён на каленях век
І прыгінацца мусіў пад “братамі”.
Цяпер магутны, нібы бык,
Вось толькі гнуцца ён прывык,
Схіляцца, як чарот перад вятрамі.
Хоць і трымае ў Менску дом,
І не кранае чарназём,
Што продкі яго правілі вякамі,
Ён шчасця хоча пад кнутом,
Вось толькі біў і б’е чалом,
І марыць пра свабоду вечарамі.