Ён — гаспадар,
што ўстаў раней за сонца,
Каб зерня для сяўбы
нарыхтаваць.
Было нялёгка
вузкія загоны
Спустошанае нівы
засяваць.
Ён — гаспадар.
Ён добра ведаў сілу
Тых слоў,
Што сейбіт
кажа да раллі.
Сыпнуў ён зерне —
буйна ўскаласіла
Краса тых слоў
на ўсёй яго зямлі.
Красуе ніва,
буйна каласіцца,
Яе сцяжынкі
ў новы свет вядуць...
Прыйшоўшы
гэтай ніве пакланіцца,
Ў дарогу ўзяць зярнятаў
не забудзь!