Яна набліжаецца згадкай паэта,
Як навальніца ў задушлівы дзень.
Ласкаваю коткай казыча паветра
Ягоны ажылы пажадлівы цень.
З бавоўны саткана яе набліжэнне,
Атулена марвай панадаў-спакус.
Ён чуе, ён бачыць яе нараджэнне
І сэрца трымціць, адчуваючы змус.
У моўкнасці жарай кунежыцца рэха
Здалёку пакуль шамацення крыса.
Спыняецца Час, патоплены ў рэках
Яе набліжэння, Яе прыбыцця.
Мятлушкай пяшчоты абрынецца неба,
Ён схопіць няўзнак стары парасон…
Аблічча не Бога – Яе – Каралеўны –
Праб’е, нібы дзіда, той смешны схарон.
І выбухне з цела нястрымная сіла,
Як быццам ён створаны быў Перуном –
І гэтак жа раптам, няўхільна-імкліва
Яна захлынецца ейным святлом.
Бяссільны, нямоглы, падушаны Ёю –
Пясочны палац пасля зграі віхур –
Пустэльню сваю адбудоўвае знову
Разгублены ўшчэнт самотны Амур…
Павал, ты кожны верш
Павал, ты кожны верш пражываеш у сваiх думках альбо сапрауды так было?
Мне кажется, проживает...
Мне кажется, проживает...