Па зебры душы
У цемры віжы
ДабрАліся аж да сталіцы
Майго каралеўства крыніцы.
Падбухторваць узялІся народ
Майго сэрца,
А яшчэ нейкі "крот"
Паднасцаў у вядзерца,
Палёнай гарэлкі
У думкі падліў,
Адчыніў шлях да "белкі".
Ён забыў, невядомы шпіён,
Што я ярл,
Ярл Пальгарл,
Ярл палёнай гарэлкі і чарл!
Пазабраўшы уцюжы дабраліцыя м
Пазабраўшы
уцюжы
дабраліцыя
макрыцы
падатОрвалі уроды
маё сэрца.
А ішчэйка ў рот
каб раздзерці -
прэ паперкі
Дудалі-чышахапелькі
зьбілі
шампіньён.
Я -Шотолярв-Круткін!
Я - Шпальгарляр!
І - шалёны!