Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Зь песень аб сваёй старонцы

Сярэдняя: 4.5 (11 галасоў)

Невясёлая старонка
      Наша Беларусь:
Людзі – Янка ды Сымонка,
      Птушкі – дрозд ды гусь.
 
Поле – горы ды каменьне,
      Потам зьліта ўсё,
Сенажаць – адно карэньне,
      Сівец ды куп'ё.
 
Родзе шнур несамавіта,
      Колькі б працы ўнёс, –
Ячмень з сажай, з званцом жыта,
      Зь сьвірэпкай авёс.
 
Небагатыя і вёскі,
      Садоў ў іх не знаць,
Толькі часам дзе бярозкі,
      Як тычкі, стаяць.
 
А па вёсках люд убогі,
      Век бяда ў крук гне,
Вечна ў лапцях гное ногі,
      Зрэб'е сьпіну тне.
 
Цёмны, цёмны народ гэты,
      Трудна і сказаць,
Абарваны, неадзеты,
      Не ўмее чытаць.
 
Зь яго кожны насьмяецца,
      Назаве дурным...
Бедны люд... так бы, здаецца,
      Плакаў разам зь ім.
 
Так няміла, як магілай,
      Неяк выдае
Беларусь, мая старонка,
      Дый люблю ж яе.
 
Я, калі б зь ёй разлучыўся,
      Плакаў з усіх сіл...
Эй, бо дзе воўк урадзіўся,
      Яму куст той міл!
 
Дома голаду дазнаю, –
      З'ем хлеба, вады...
Горай жыці ў чужым краю,
      Болей сьлёз, нуды.
 
Там не знойдзеш братніх сэрцаў,
      Там кожны чужым,
Будзеш жыць з нудой у спрэчцы
      Ды адзін-адным.
 
Песьню родную зацягнеш,
      Хто пачуе, хто?
Там любіць свой край прысягнеш
      Лепей, як жыцьцё.



За жывое бярэ... да сьлёз.

За жывое бярэ... да сьлёз.

так.

так.

хуже отих расказав нет

хуже отих расказав нет