ЗА ШТО?..
Не ведаю — хто і навошта
Ў душу пасяліў тугу.
Ніяк я яе пазбыцца
Не мог ды і не магу.
Я быў, як ягнё, патульным,
Даверлівым — як дзіця,
І не заўважаў пагрозных
Пярэваратняў жыцця, —
І хваля мяне захапіла
Ў віруючы свой прасцяг,
Круціла, вярэдзіла, біла,
Наводзіла ў сэрцы жах.
І крыкнуць — не меў я моцы,
І духу не меў, калі
Прасіў малітоўна: “Божа,
Мне ласку сваю пашлі...”
У вусцішны час паўночны
Я слёзна крыж цалаваў...
Ды стогну майго і болю
Ніхто не чуў і не знаў.
Як быццам і свет, і людзі
Аглухлі, аслеплі ўраз...
Агеньчык струменіўся кволы
І той непрыкметна згас.
Укленчыўшы у малельні,
Нічога больш не прашу...
...Зямныя і небныя богі
Распялі маю душу.