Рыфмай дзівіць, ці словам – не нова.
Але жыццё чакае не дзееясловааў, а дзеяў.
Адгэтуль для вершатворцаў выснова:
павінен кожны верш быць – пазеяй.
На сэрца кладзецца абрыс ідэі,
Нанізваюцца думкі на рыфмы.
Але не пражытыя падзеі
раняць душы, як дно карабля рыфы.
Не трэба блукаць па мройных сустветах,
штучнае шукаць у змане натхненне.
Нацягнуцца струной – задача паэта:
подых вечнасці спакаваць у імгненне.