Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Алег Нагорны

Сярэдняя: 3.3 (14 галасоў)

+ + +
"Татачка, я б фашыстам не стаў ніколі!" —
хлопчык казаў год за дваццаць да працы ў АМАПе.
Ён быў сумленны і разумны даволі.
Мог і Мінск, і Берлін паказаць на контурнай мапе.
Ведаў, што сталася ў трыццаць дзевятым і сорак першым.
Асуджаў паліцаяў, любіў франтавыя вершы.
Сціскаў кулакі і слёзы глытаў у Хатыні.
І кляўся, што дух партызан у ім не загіне...
І сёння ён не фашыст — ён абаронца Айчыны,
калі дубінкай праходзіць па нырках безабароннай дзяўчыны,
калі хлопцу, што успомніў пра Праўду ўголас, ламае рукі...
Бо новы фюрар узяў такіх на парукі...
Бо Айчына яго гэта ўласная скура і начальства пагоны,
якое сумлення голас заткнула выклінаньнем Закона
і байкай на ноч пра сусветную змову,
фашысцкія колеры, наш "язык" і варожую мову...
А заўтра нядзеля. І абаронца Айчыны паедзе
зноў на фронт, дзе былыя сябры і суседзі
гэта ворагі, быдла мярзотнае, а не людзі.
За нялюдскае стаўленне да іх ён сябе не асудзіць...
___
"Татачка, я катам не стану ніколі!" —
хлопчык казаў год за дваццаць да працы ў SS...
Круціцца гісторыі кола паволі
разам з намі. А мы выглядаем прагрэс.



Сярэдняя: 4.1 (19 галасоў)

З якой ты ні кіруй пазіцыі,
без Бога ў сэрцы пустата.
Каб быць да цемры ў апазіцыі,
я выбраў воінства Хрыста.

Якога б колеру палотнамі,
ні ўскалыхнуў народ абшар,
без Творцы ўсіх, Айца, сіроты мы.
Найперш ўздымаю сцяг Крыжа!



Сярэдняя: 3.9 (8 галасоў)

“…і не дам Табе пацалунка,
як Іуда, але, як разбойнік, вызнаю Цябе:
памяні мяне, Госпадзі, у Царстве Тваім”

Бажэственная Літургія
свяціцеля Іаана Златавустага

На скуры вечнасці і лёсаў татуаж,
і пірсінг – зоры.
Дух правісае ў сцягнуты бандаж.
часу-прасторы.
Вывожу біяграфіі радок
на тым, што тленна…
А недзе абрываецца лісток
імгненна…
__

У сэрцы толькі тлумны муленруж…
не выкінуць як чарнавік жыцця паперу…
Чым апраўдаць сапсуты дыяруш?
…не “да апошняй”, а апошняй кропкай – веру!



Сярэдняя: 3.6 (5 галасоў)

Я шкельца, якое блісне на Сонцы –
і загасне бакамі падрапанымі,
мроячы аб пакаяннай шліфоўцы,
каб піць святло ўсімі сэрца клапанамі.