Загавары, каб я цябе ўбачыў,
Прашу цябе, малю!
Бо веру: лёс цябе прызначыў,
А ў безнадзейнасці тану.
Скажы адно: “Вітаю”, —
І ўскалыхнецца розум мой.
У змроку неакрэсленым шукаю,
Я позірк твой, схапіў што мой спакой.
Хопіць толькі слова,
Каб вочы я расплюшчыў
І свет убачыў новы —
Прыгожы і гаючы.
У гэтым свеце сонца
Усмешкай промневай іграе.
Вясёлка ў блакіт бясконцы
Праз хмаркі белыя лунае.
У гэтым свеце супакой,
У гэтым свеце цішыня.
Тут толькі ты са мной,
А навокал — цеплыня…
Толькі галасочак твой
Мілагучна шапаціць,
Разам з моваю маёй
Першым жаўруком звініць.
Роднай мовы гукі
Песцяць мой слых.
І твае аксамітныя рукі,
Да якіх я прывык.
Твае вусны пяшчотныя
Ўсё больш вабяць мяне,
Першыя крокі нясмелыя —
Насустрач чароўнай вясне.
У жыцці, як і ў мроях, канешне,
Усё менавіта так магло б быць!
Але не захацела ты ўрэшце
Мне сэрца сваё адчыніць…