Ты лепшае, што было ў маім жыцьці.
На жаль, гэта так
Ня ведаю цяпер куды ісьці.
Як выкручвацца. Дыхаць як.
І ў пралёт ня кінуся,
І ня выпью яду.
Як там далей.. забыў.
Сумленьне падказвае сканчаць клаунаду,
Цягнуць існаваньне-надрыў.
Толькі мінус вельмі многа вершаў,
Мінус грам трыста печані.
Верыш? Думаў шмат, а нічога ня ведаў,
Купаючы эга ў бездані.
Такая маленькая, а нешта ж чапляе,
Ці я неадэкватны ў каханьні...
Хіба адэкватныя ўвогуле кахаюць?!
Бясконцыя дні ў чаканьні
Прымусілі быць цярплівым зьвера,
Абуздалі шал.
Вера
І свастыка
Шрам.
Чорт! Думкі блытаюцца.
Не магу выражацца ясна.
Таму
Не
Пішу
Ні
Адваротна брыдка,
Ні крыштальна прыўкрасна.
Панясло - літары адскокваюць прытка.
Пісакам абы ныць.
І я туды ж,
Бо мая харызма -
Вучыць як нельга любіць.
Тух! Дутух!
Выскоквае сэрца.
Чамусьці накатвае заўсёды зранку.
Тух! Дутух!
Чуеш як бьецца?
Чамусьці накатвае заўсёды зранку!
Менестрэлі... мы такія падкія
На падманку...