Замкнецца круг —
ад захаду да ўсходу
У роздумнай, знясіленай начы.
Прымай душой вятрыстую пагоду,
Аб дні мінулым скрушна памаўчы.
Няхай прысутна вернуцца з далечы,
Цяплом нязгасным грэючы радкі,
I той, хто лёг на грозным полі сечы,
I той, хто паў ад культаўскай рукі.
Адну зямлю яны крывёй паілі,
I ты на ёй, як жытні колас, рос.
Твае жаданні юныя у сіле
Хай не кране віхур зямных мароз.
Бяздушных душ ушчэнт пабіўшы замець,
Табе пад небам заўтрашняга дня
Вярнуць жывым
пра іх святую памяць,
Сказаць: кіруе светам дабрыня.
He скованы дзікунскім спудным страхам,
А памяццю сыноўняю гарыш.
Ты на зямлі
над іх забытым прахам
Жывым і вечным помнікам стаіш.
Верш сапраўды добры. Ён дае
Верш сапраўды добры. Ён дае над чым задумацца...