Завея у душах правіць бал
Ад пустаты і адзіноты.
Бо вельмі доўга панаваў
У сэрцы прымаразак самоты.
і нездарма ўвесь той час,
Калі пануе ў сэрцы шэрань,
Тады і чую ўсякі раз,
Якая ж там сакрыта бездань.
Але ж я веру кожны раз,
калі блішчыць скрозь хмары сонца,
На можа быць так увесь час,
Не можа быць вось так бясконца.
Не стане больш таскі-самоты,
Не будзе сум печ у грудзях,
Не спаліт душу жар бясконцы,
і не згасне святло у вачах.