Здрада.
Ты бачыць мяне не рада,
Ты болей па мне не сумуеш,
Ты болей мяне не шкадуеш.
Боль.
Ты забіла ў ва мне спакой,
Ты сэрца мне разбіла,
Ты душу маю забіла.
Развітанне.
Забівае маё каханне,
Але нельга яго забіць,
Буду з ім заўсёды жыць.
Надзея.
Усё роўна жыву і веру,
Спадзяюсь, што будзе як раней,
Але з кожным днём толькі цяжэй.
Нескладухі нейкія. Не не па
Нескладухі нейкія. Не не па форме. Тут быццам бы трыялет.
Па сэнсу. Аўтар звяртаецца да здрады з прэтэнзіяй, што яна яго пазбягае...
Самазабойца ці што? У лепшым выпадку мазахіст.
.
Другі слупок ужо адваротнае. Прэтэнзіі да болю, прычым зноў, як да жанчыны, забіваючай спакой, сэрца разбіваючай,душу. Па-першае мне здавалася, што боль, як і жаль мужчынскага роду ў беларускай мове, а па-другое ў сукупнасьці з сэнсам першага слупка ну аніяк не складна. Розныя людзі пішуць, як быццам.
.
Трэці слупок, проста жыццёвая супярэчнасць. Каханне гэта не толькі любоў, але і які-ніякі сэкс.
Пасля развітання на некаторы час каханне узмацняецца, бо любяць тое, чаго незвычна не хапае, але праз некаторы час каханне непазбежна будзе забіта без сэксу.
.
І апошні слупок піша ўжо ад імя надзеі. Якая можа быць надзея на станоўчую адзнаку напісанага, Міхал? Ты можаш пісаць лепш. Я бачыў. Але гэта, як пісалі ў папярэднім каментары - дэпрэсія
У гэты час нельга пісаць нешта на вынас. Адная такая лыжка дзёгцю сапсуе бочку мёду.
У ва што веруеш?
У ва што веруеш?
Надежда "умирает" последней.
Надежда "умирает" последней. Долой дипрессию.
дЕпрессию, если уже на то
дЕпрессию, если уже на то пошло.