Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

боль

Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

« А свет ізноў на вастрыні надзей» Я.Янішчыц

Як балюча! Як крыўдна! Як горка…
Там вайна!.. На суседскім падворку.
Чалавечая годнасць траціцца.
І бязвінным жыццём доўг плаціцца.

І ці будзе хто ў тым вінаваты?
Сатана правіць баль п'янаваты.
Сыпле жорсткасць, бяду, раўнадушша…
Адлятаюць пакутліва душы.

Свет аглух! Анямеў! Свет аслеп!
Вунь - на вострым лязе яго след.
І крывавіць асенняя пожня.
Памірае надзея апошняй!



***

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Злятаю з катушак у свет
пераспелы.
Злятаю.
Да раю іду, ці да пекла
зямнога?
Да раю...

Я чую і нейкае шчасце, і
гора...
Я чую...
Рабую ў сабе і чарцей і
анелаў,
рабую...

Спыняе мяне толькі вецер
шалёны...
Лунаю...
Як лісцік кляновы блукаю па свеце...
Блукаю...



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Я гэты боль перажыву.
Хоць цераз край – да дна дап’ю.
Мой боль- нацятую струну
Я не парву- перацярплю.

Я гэты боль – агонь-пякун
Залью. Засыплю. Улагоджу.
Мой боль – раптоўны, як пярун.
Перамалю бяссоннай ноччу.

Я гэты боль перамагу.
Забуду. Залячу. Ты чуеш?
І дараваць табе змагу.
Але ці ты сабе даруеш?

* * *



Сярэдняя: 4.9 (8 галасоў)

Свет жыў.
У ім жылі і людзі.
Здавалася, усё добра будзе.
Гулялі, пелі, працавалі
І дзетак ціха гадавалі.
Садзілі дрэвы, будавалі,
За влю сілы аддавалі.
Малілісь Богу – дараваў ім,
Свабоду, шчасце ён даваў ім.
Як, раптам, ускалыхнулася зямля
І чалавецтва замерла ў жаху.
На міг усталявалась цішіня,
У вачах агонь пылаючага даху.
У агні тым танчыць злосны сатана,
Смяецца, плача, стогне і крыцыць,
Іграе громам і маланкай пяруна,
Что бурыцца пад ім ўсё і грыміць.
У паветра ўздымалісь клубы дыму,
Пылаючага лому і зямлі.
Схіліліся да долаў з тога ўздыму
Усе, хто троху быў яшчэ жывы.
І сочыць з-пад каменняў кроў на маставую,
З-пад дахаў зрушаных і стогн, іенк, ікрык.
Са склепаў хтосці шэпча ўсляпую:
О, Божа, дзе я, куды знік?
Усё змяшалась у гэтым страшным брудзе.
Людзкіх ахвяраў кроў, кавалкі целаў.
Здаецца, што хужэй ужо не будзе,
І значыць – чалавецтва звар’яцела.
Прыйшлі ў 21 стагодзе.
Здавалася, разумны стаў увесь Род.
Падымецца, узрушыцца і пойдзе
Не на вайну, а мірны карагод.