Свет жыў.
У ім жылі і людзі.
Здавалася, усё добра будзе.
Гулялі, пелі, працавалі
І дзетак ціха гадавалі.
Садзілі дрэвы, будавалі,
За влю сілы аддавалі.
Малілісь Богу – дараваў ім,
Свабоду, шчасце ён даваў ім.
Як, раптам, ускалыхнулася зямля
І чалавецтва замерла ў жаху.
На міг усталявалась цішіня,
У вачах агонь пылаючага даху.
У агні тым танчыць злосны сатана,
Смяецца, плача, стогне і крыцыць,
Іграе громам і маланкай пяруна,
Что бурыцца пад ім ўсё і грыміць.
У паветра ўздымалісь клубы дыму,
Пылаючага лому і зямлі.
Схіліліся да долаў з тога ўздыму
Усе, хто троху быў яшчэ жывы.
І сочыць з-пад каменняў кроў на маставую,
З-пад дахаў зрушаных і стогн, іенк, ікрык.
Са склепаў хтосці шэпча ўсляпую:
О, Божа, дзе я, куды знік?
Усё змяшалась у гэтым страшным брудзе.
Людзкіх ахвяраў кроў, кавалкі целаў.
Здаецца, што хужэй ужо не будзе,
І значыць – чалавецтва звар’яцела.
Прыйшлі ў 21 стагодзе.
Здавалася, разумны стаў увесь Род.
Падымецца, узрушыцца і пойдзе
Не на вайну, а мірны карагод.