Мядзяныя пусткі палёў так шэра, панура застылі, так шмат у жніўні агнёў, што цёпла са мной гаманілі.
Пад вечар чырвонае сонца з сумнай усмешкай садзіцца. Як конь больш не хоча гарцаваць, а сесці і цемрай напіцца…