Вершы беларускіх паэтаў

Душою збалелаю
                            ціха гарнуся
да птушак,
да кветак,
да дрэў,
да травы…
І не таюся –
                    пры ўсіх ганаруся,
што з доляй адзінай маёй Беларусі
лучу сваю долю,
                             пакуль я жывы.

Тут войны не раз засявалі раллю.
Чужых і сваіх
                        смерць няшчадна касіла.
Спяць воі пад вартай бярэзін пахілых.
А кветкі ўпрыгожваюць нашу зямлю
нанова.
             Не толькі на брацкіх магілах.

Нас мовы сваёй пазбаўлялі.
                                                Ды ўсё ж,
хоць многае ўжо незваротна забыта,
яна з пракавечнага ўжытку не зжыта.
І ў полі штогод
                         каласуе не “рож”,
а наша
сваё
жыццядайнае –
                            жыта.

Галеюць утручаных рэк берагі.
Даўно пазнікалі старыя стагі.
Ад сцюжы няўмольнай,
                                  ад цяжкай тугі
згасаюць пра лета няпэўныя згадкі.
Але ж –
             утравеюць нарэшце лугі
і паша ўратуе галодныя статкі.

Чарнобыль дыхнуў прыхаванай вайной.
Нашкодзіў не менш
                                за гарматы ды танкі.
Пралескі
              не пахнуць ігліцай лясной.
Узлескі
              не вабяць парою грыбной.
А ўсё-ткі
              і спозненай гэтай вясной
буслы –
            на жыццё! –
                               рамантуюць буслянкі.

У жыце,
ў буслянцы,
у кветцы,
ў траве –
жыве Беларусь.

Ж ы в е !