Зноўку новы тыдзень на зыходзе,
Вершы мкнуцца сумным раўчуком.
Як чырвоны трасер у палёце,
тыдзень б’е пякучым канчуком.
Выпускаю, зноўку выпускаю,
Не паспеўшы, не зрабіў, не змог.
Дрэсіруе жыцце і кусае...
Толькі зноў, Апорт яшчэ Апорт...
Ведаю, што ёсць, нарэшце, выбар:
З-за чаго ж тады паўзу як вош.
І з усіх мне дадзеных верлібраў
Выціскаю вынік я на грош
Нават блізка не відаў імгненне
Крыкнуць часу: - стой! І пагатоў
Ў вечнасць несці мне маё тварэнне,
Што з душой зрабіць сваёю змог...
Я ўсё той, але крыху сталею.
Не зраблю шматлікага я ўжо.
Бестурботна пазіраць не смею
На пустыя тыдні віражом...
вельмі спадабаўся верш
вельмі спадабаўся верш
як прыгожа, проста слоў няма
як прыгожа, проста слоў няма :-)