Сядзеў…
Піў каву…
…і здалося мне,
што нехта мяне лае, лае…
Сяжу ж – адзін…
ЗаднІцаю на лаве…
Сяжу – ў прытомнай цішыне,
а лаянка, ўнутрах маіх ўзнікае…
Прыслухаўся…
І зразумеў,аб чым яна была…
Душа мая мяне ж, ў ва мне, судзіла,
што вельмі мала
аддаю свайго Цяпла
маёй змярзаючай Радзіме…
1 сакавіка 2013г.
(**знянацку – внезапно; піў – пил; кава – кофе; здалося – показалось; нехта – кто-то; лае,лаянка – бранит,брань;
лава – скамейка; прытомная цішыня – чувственная тишь;
ўзнікае – возникает; зразумеў – сообразил; аб чым – о чём;
вельмі – очень; Радзіма –Родина).
Ах, як гэта "паэтычна" -
Ах, як гэта "паэтычна" - пісаць пра ўласную задніцу, якая плюхнулася на лаву!
Калі задніца замест галавы - гэта трагедыя, спадар Буйніцкі!
"Госць" - я паэт і таму пра
"Госць" - я паэт і таму пра што жадаю,пра тое і пішу. Па "заказу" не!
Хачу - пра заднІцу,хачу - пра тое як у носе кавыраю,ці што шчэ іншае.
Напішы ЛЕПЕЙ і ПАСАРОМЕЙ Творам мяне.