Зорка кахання ўзыйшла нада мною,
У душу маю яркім промнем ўвайшла,
Колькі бы я не захапляўся табою,
Ты ўсе ж наўрадці станеш мая.
Мяккія рысы дзівочага твару,
Вочы глыбокія, нібы воды ракі,
Як жа ты так мяне прыкавала!
Чым жа твой узор прыцягальны такі!
Анастасія! Анастасія!
Ты быццам створана з кветак і рос!
Анастасія! Анастасія!
Быццам бы шэпцуцца кветкі бяроз.
Толькі ўбачу, што ты падыходзіш,
Сэрца як молат заб'ецца мае,
Я гляджу у твае вочы, нібы ў калодзеж,
Ў якім я не бачу шчасце свае.
вельмi прыгожа
вельмi прыгожа