Гляджу я ў Ясельду-раку –
Якая чыстая вадзіцца!
Такой на ўсім мацерыку
Нідзе вам болей не напіцца.
Схаваўшы крыўды ўсе на дне
У перастылыя разоры,
Людской пакуты на спіне
Рака нямала знесла ў мора.
Аб цёплым леце сніла сны
Зімой пад тоўстым дазам лёду,
Свій звонкі спеў у час вясны
Зноў пачынала з крыгаходу.
Тут, на Палессі,
Між ракіт,
У берагах з пяску і глебы
Плыве,
Гайдаецца блакіт –
Маіх мясцін
Зямное неба.