А мы, як дзеткі-немаўляты,
Ніяк не можам адпаўзці
Ад калыскі, дзе спеў матчын,
Не замаўкаючы гучыць.
Забыць не можам мы маленства
І гадоў тых веснавых,
Калі ў пачуццях самых першых,
У свет, закаханасці няслі,
Ды і яно - не забывае,
Прыходзяць явай і ва снах -
І, быццам, сонейкам іграе,
На тых, саломенных снапах,
Ды і яно - душы убранне,
Якая, мабыць, тым жыве,
Што на змярканні просіць рання,
З расой алмазнай на траве.
-28.03.12.